Cóż mogę powiedzieć... Tatry stanęły ponownie na drodze mojego życia a ściślej już naszego. Tatry te właśnie w których dawno temu wszystko się zaczęło. Tutaj jeszcze jako dziecko byłem na pierwszych wczasach z moją mamą, tutaj zdobywalem pierwszy w życiu szczyt górski (Giewont ) i tutaj też często przybywałem szukając czegoś czego nie mogłem znaleźć nigdzie indziej w sferze duchowej. Wiele by można rzec o polskiej stronie Tatr z Zakopanem włącznie. Zmiany w ostatnich 25 latach bezpowrotnie chyba przekształciły tą oazę świata artystycznego, czy studenckiego lat 60-80 w kolorowy komercyjny jarmark dla nowobogackich. Niech tam! Polska część Tatr wraz z Zakopanem pozostanie szczególnym miejscem dla mnie i niekoniecznie muszę ją kochać tak jak dawniej... jest coś co sprawia, że jest mi tutaj przyjemnie na duszy...
Zatem pojawiliśmy się tutaj gorącego lata gdzie 30 stopniowy upał był od czasu do czasu rozbijany gwałtowną burzą i tak na prawdę nie wiadomo było kiedy to nastapi i na jakim odcinku szlaku. Mając na uwadzę fakt, że z dwójką maluchów w tym roku tych gór nie podbijemy moją jedyną ambcją było rozbudzenie w naszym małym 4 letnim bohaterze miłości czy sympatii do tych wapieni i granitów i kamiennych szlaków do nich prowadzących. Drugie maleństwo właściwie stanowiło tylko materiał do transportu i być może było małym skrabkiem, który mogł coś wynieść z tego w jakiejś formie śladowych wspomnień w przyszłości... Kto wie, kto wie, kto wie...
Krupówki przemknęliśmy gdyż nie dla nas to miejsce szukaliśmy miejsc które oddawały by piękno tego miejsca z wylączeniem zgiełku i halasu gorącego sezonu letniego i u stóp Gubałówki coś tam nam się udało znaleźć
Któż nie pamięta tej scenerii przy wjeździe ... cała Polska witana była tym obrazem
Zakopane przywitało nas ponad 30 stopniowym upałem i chyba tysiącem reklam i szyldów na drodze dojazdowej...
Chociaż nadal można znaleźć fragmenty krajobrazu przypaminające błogie lata 70 czy 80
Jednak dominuje wiek XXI eeech gdzie dawne lokomotywy i piętrowe składy
Zchodziliśmy
